Posts

Posts uit 2017 tonen

Enkel nog wat pillekes.

"Ben je nu genezen verklaard?" Ha! Daar is ie dan, de vraag waarvan ik wist dat ik hem veelvuldig te horen ging krijgen vanaf 6 oktober 2017. Op 5 oktober klasseren mensen me nog in het vakje van kankerpatiënte, maar eens de radiotherapie afgelopen is, verwachten mensen dat ik genezen verklaard ben. Lang geleden leefde er een man die voor wonderbaarlijke genezingen zorgde, maar helaas is hij niet aan mij verschenen toen ik Gasthuisberg buitenstapte.    Wat ik dan antwoord op die vraag? Zoiets : "De chemo en bestralingen zijn inderdaad achter de rug en ik moet alleen nog wat pillen nemen. Voor even." (Lees: 10 jaar) Ik voel een lichte druk (misschien denkbeeldig, misschien ook niet) om een sociaal wenselijk antwoord te geven en om die pillen te minimaliseren. Die kanker van mij, dat heeft nu lang genoeg geduurd. Van chemo en radiotherapie kunnen mensen zich een beeld vormen (van chemo ben je misselijk en word je kaal en bestralingen zorgen voor een verbrande hu

Frequently Asked Questions - part II

Sommige vragen krijg ik regelmatig voorgeschoteld, vandaar, speciaal voor jullie: "Radiotherapie krijgen, hoe gaat dat eigenlijk?". Een verslag van uw reporter ter plaatse. Maandag 2 oktober 2017 12u30 Rond Gasthuisberg zijn ze al maanden aan het werken, onder andere aan een nieuwe parking voor de spoedafdeling en de dagcentra oncologie. Ik volg onzeker de nieuwe route naar de parking en vraag me af of ik wel juist rijd. Ik blijk niet de enige. De auto voor me probeert te keren net voor de slagbomen van de parking. Ik herken een verpleegkundige van de afdeling radiotherapie die al het gerij aan de ingang gade slaat. Hier moet het wel zijn. 12u40 Na een goede 5 minuten doorstappen bereik ik de afdeling, maar een echte verbetering voor de niet zo mobiele mensen vind ik dit toch niet. Ik hoop dat de korte, rechtstreekse route naar de afdeling nog onder constructie is. Ik word 'bestraald' onder toestel 2 en leg mijn afsprakenlijst in het rode bakje aan de verp

Einde der chemo en aanvang der radiotherapie

En dan is het zover: de laatste chemo. Aan alle liedjes komt een eind, ook aan de niet zo mooie. Zestien chemobeurten, 20 weken in totaal. De man en de kinderen vergezellen me, die 22e augustus. De kinderen kijken niet raar op van de omgeving. Het beeld dat we hen van het ziekenhuis en de chemosessies geschetst hadden, wijkt blijkbaar niet af van de realiteit. Om de tijd te doden, spelen we wat gezelschapspelletjes. Algauw liggen de bootjes van Zeeslag in het rond en lijkt een viertal uur wachten toch iets te lang. De man neemt de kinderen mee voor een wandelingetje. De verpleegkundige die me moet 'afkoppelen', neemt de kinderen nadien mee op sleeptouw. "Wie wil mij helpen?" De zoon schudt heftig van nee, de dochter aarzelt wat, maar als ze ziet dat ze handschoentjes aan krijgt en echt een spuitje mag leegspuiten in mama's draadjes, wordt ze enthousiast. Uiterst geconcentreerd dient ze de laatste zorgen toe onder het alziend oog van de verpleegkundige. Echt mooi

't Is ier nu nog graakn.

"Bald is beautiful!", riep een wildvreemde me onlangs na op straat. "It is!", gooide ik terug. Sinds ik kaal ben, vliegen de complimenten me rond de oren. Als je nood hebt aan een boost voor je zelfvertrouwen ... Natuurlijk is de onderliggende boodschap 'Ik dacht dat mensen die chemo kregen, er beroerder uitzagen.', eerder dan 'Ge zijt een knappe griet, zo zonder haar.' Het is dat ik niet match met het beeld dat mensen hebben van kankerpati ë nten en chemo krijgen. Wat ik nog vaak te horen krijg, is hoe dapper en moedig ik ben. Ik word 'geprezen' om de positiviteit waarmee ik omga met mijn ziekte. Ik moet er altijd om glimlachen. Je moest eens weten, denk ik dan. Je moest eens weten hoe mijn gedachten alle kanten opschieten als ik ze eens een momentje alleen laat. Dan zie ik mijn vader voor me. Hij gaf samen met mijn moeder een rondleiding in het pas gekochte huis waar ze een vijftal jaar later naartoe planden te verhuizen. Hij was toen a

Count your blessings

Wist je dat -ik blij ben dat ik in een land als België woon toen het kankerbeest langskwam? Elke dinsdag in een relaxzetel de best mogelijke therapie krijgen met een team van verpleegkundigen en oncologen rond me die maar een doel hebben: mij hierdoor halen; de facturen van het ziekenhuis kunnen bekijken, achterover vallen van de bedragen die de mutualiteit al heeft neergeteld en zelf maar een peulschil moeten betalen; maandelijks een ziekte-uitkering krijgen. - ik gezegend ben met de mensen om me heen? Met mijn kindjes aan mijn zijde, die door hun aanwezigheid zorgen dat de kanker niet allesoverheersend wordt en ik niet afdrijf in oeverloos gepieker. Ik zou er alles aan doen om hun leventjes zo normaal mogelijk te laten verlopen. Ja, ook als dat betekent 3 verjaardagsfeestjes in een week organiseren of 20 kilometer meefietsen op een gezinsfietstocht, twee dagen na de chemo. Natuurlijk bekoop ik me dat de dagen nadien (ok, ik geef toe, 20 kilometer was ver), maar dat is

Wist je dat ...

- er een job als 'patientenvervoerder' bestaat in het ziekenhuis? Iemand komt je ophalen op de afdeling waar je verblijft, wandelt met je mee of duwt je bed door het doolhof dat Gasthuisberg heet en brengt je tot aan de wachtzaal van het onderzoek. Afgelopen dinsdag pikte eentje me op om naar de oogarts te gaan. Ze vertelde me dat ze dagelijks zo'n 15 à 20 kilometer stapt door het ziekenhuis. Meestal word je via een shortcut naar de plaats van afspraak gebracht. Op twee minuutjes stonden we er. Ik stapte zelf terug via de 'reguliere' gangen en deed er 10 minuten over. Dat was trouwens al het tweede bezoekje aan de oogarts de afgelopen week, op aanraden van de oncoloog. Ik heb een hardnekkige oogontsteking. Mijn ogen zijn geïrriteerd en ik ook, want het geeft een vreselijk ambetant gevoel. - ze in Gasthuisberg slimme tv's hebben en ze die OctopUZ gedoopt hebben? Je kunt er je maaltijden op bestellen, je medisch dossier raadplegen, radio luisteren, tv kijken en

Taxol, vooralsnog geen brol

De trajectbegeleidster vatte de nieuwe chemokuur taxol krachtig samen: "Voortaan geen slechte week, afgewisseld door een goede week, maar 12 matige weken." Tsjah, ik was niet meteen aan het juichen bij dat nieuws en het vreugdedansje door de living bleef ook uit. Daarnet liep nummer 4 door de poortkatheter naar binnen. Tot nu toe ondervind ik lichte nevenwerkingen, maar heel doenbare. Als ik persoonlijk de vergelijking maak met de epirubicine, dan valt deze (voorlopig) goed mee. Nu pas besef ik dat ik best wel misselijk was bij de eerste kuur. Deze chemo ligt helemaal niet op de maag. Het opent tegelijk de ogen hoe snel je alles als normaal gaat ervaren als je kanker hebt of ziek bent. Het bereik van de vervelende effecten die ik als draaglijk omschrijf, dijt uit. Wat merk ik op na 4 taxol-beurten? De vermoeidheid neemt serieus toe, mede door het slechte slapen van de afgelopen week (maar wie sliep wel goed met die tropische temperaturen?). De voorspelde neuropathie (tinteli

Een jaar later

"Heb je er ook aan gedacht?" vroeg ik zondagmorgen aan de man. "Ja", bevestigde hij. "Waren wij dat wel? Het leek een andere realiteit." Hij verwoordde perfect wat ik voel. We sloten zaterdag het schooljaar af, samen met het oudercomité en de leerkrachten. Gezellig samenzijn en bijpraten, toasten op de vakantie, kinderen die zich amuseren. Alle ingrediënten voor een mooie avond. En dat was het. Toch knaagde het ergens. Exact een jaar geleden stonden we daar ook: ik met een beginnend buikje, door de ergste misselijkheid heen, het nieuws aan iedereen verkondigend. Bouwgrond gekocht. De scherpste kantjes om het verlies van mijn vader en mijn schoonmoeder verzacht. Het vooruitzicht dat de man, na een periode van 6 jaar in het buitenland werken, eindelijk terug fulltime in België aan de slag zou gaan. De toekomst lachtte ons toe. We kunnen amper geloven dat wij het waren. Een jaar later. Kind dood. Kanker. De man werkt nu effectief in België en de bouwgrond is

Flipkip

Ergens onderweg werd 'flipkip' mijn bijnaam. Mijn profielfoto op Facebook was jarenlang Ginger uit Chicken Run. Waaraan ik die eer te danken heb, spreekt voor zich. Leeftijd brengt een zekere mate van rust in het hoofd, maar helemaal van mij afgeschud heb ik mijn bijnaam toch niet. Dat bleek vorige week dinsdag weer eens, toen ik terug in het ziekenhuis was, wachtend op een nieuwe chemo. De trajectbegeleidster bracht mij een bezoekje, naar aanleiding van een vraag die ik haar mailde. Of het wel normaal was dat mijn eierstokken blijven functioneren ondanks de chemo? Flipkip met productieve eierstokken, dat klinkt als een ideale combo om te panikeren. De chemo wordt verondersteld de cyclus te stoppen waardoor er geen vrouwelijke hormonen meer geproduceerd worden, een welgekomen extraatje voor de patienten met een hormoongevoelige tumor. Dat is de reden waarom de antihormoontherapie normaliter pas gestart wordt bij de aanvang van de bestralingen. Ik ben in alle staten omdat mi

Frequently asked questions

Sommige vragen krijg ik regelmatig voorgeschoteld, vandaar, speciaal voor jullie: "Chemo krijgen, hoe gaat dat eigenlijk?". Een verslag van uw reporter ter plaatse. Dinsdag 23 mei 2017 9u55 We checken in bij het oncologisch dagziekenhuis in Gasthuisberg. Gelukkig moeten we niet parkeren op de hoofdparking en kilometers stappen door het ziekenhuis om bij het dagziekenhuis aan te komen. Een speciale kanker-badge opent de slagboom van een parking vlakbij de afdeling en vlakbij de afrit van de autostrade. Logisch, want de kans is groot dat ik aan het eind fysiek niet meer in staat zal zijn om lange afstanden te wandelen. Service voor de patienten. Ik krijg mijn identificatiebandje om en moet voor de eerste, maar lang nog niet de laatste keer vandaag mijn geboortedatum zeggen. 10u Ik krijg deze keer een luxe-suite toebedeeld, een eenpersoonskamer(tje). Er zijn drie mogelijkheden waar je de dag kunt doorbrengen: ofwel een eenpersoonskamer, ofwel een soort van cabine (

Chemo

Woensdagnacht, de klok slaat exact 3 uur. Ik lig te stuiteren in bed: draaien, keren, draaien, keren op de rustgevende tonen van 's mans ademhaling. Mijn hoofd daarentegen draait op volle toeren. Het 'ideale' moment om een update te neer te pennen hoe ik chemo ondertussen verteer... Dat nachtelijke klaarwakker zijn is een kadootje van de cortisone die ik moet nemen de eerste twee dagen na de chemo. Het gaat ontstekingen tegen die de chemo zou kunnen veroorzaken in het lichaam, maar cortisone is eveneens een oppepper, met als bewijs het uur van dit schrijven. Durf ik al in termen van patronen spreken hoe de epirubicine zich laat voelen? Ik kreeg afgelopen dinsdag chemo nummer 3 (van 4 !! Ik tel eerst af tot deze 4 kuren achter de rug zijn. De 3 maanden met 12 beurten taxol die nog volgen, laat ik even buiten beschouwing.) Als de infobrochure over de nevenwerkingen van epirubicine 42 pagina's telt, kan het haast niet anders dan dat ik wel last heb van een paar zaken en t

65

65 jaar zou je eergisteren geworden zijn, maar je blijft voor altijd 62. Geveld door kanker. Nooit kunnen begrijpen dat jouw lichaam zo kon wegkwijnen, terwijl je geest zo volhardend bleef vechten tot de laatste minuut. Je was nooit een grote prater. Zelden heb je over je ziekte gepraat, niet toen je prostaatkanker kreeg op je 56e, niet toen je 5 jaar later een nieuwe kankerdiagnose te verwerken kreeg en niet toen de uitzaaiingen de aftakeling in gang zetten. Dat het jouw keuze was om er niet over te praten, daarmee heb ik mijn gedachten gesust de afgelopen 3 jaar. Maar nu ik hetzelfde pad bewandel, knaagt het steeds meer aan me : was dat wel zo? Heb jij ons willen sparen door het zwijgen? Hebben wij jou gespaard? Of hebben we alleen maar onszelf bespaard door mee in de stilte te stappen?

Bad (hair) day

Niet op dag 10 begon de haaruitval, maar op dag 17, vorige week vrijdag. Plots komt het dan echt los. Voor de mensen die een beetje nieuwsgierig zijn naar hoe mijn kopje er onder dat mutsje uitziet : het had aanvankelijk iets van het haar van Monchichi, maar ondertussen lijk ik meer op een half gepluimde kip. De dochter vraagt subtiel of ik misschien voortaan altijd de muts kan ophouden, want : nu zie je er echt wel raar uit. En gelijk heeft ze. Het is geen zicht. Wat zou ik graag hebben dat het hele boeltje op een uurtje tijd verdwenen is. Ik ben wel opgelucht dat mijn lange lokken reeds kortgewiekt zijn. Het zorgt voor een iets minder bruuske overgang, maar balen is het sowieso. De losse haren dwarrelen rond, plakken in de bodylotion en hangen vast in de mutsjes. Een rolletje om kleren van pluisjes te verlossen, blijkt een handig ding om de mutsjes te 'ontharen'. Het is die vrijdag niet alleen een bad hair day , het is een moeilijke dag tout court. Op mijn facebook-wall zi

Je kan of je zal

De oncoloog sprak klare taal: vanaf dag 10 na de eerste chemo kan het haarverlies beginnen. Omdat ik koste wat kost wou vermijden dat ik plukken haar in mijn handen of op mijn hoofdkussen zou vinden, nam ik toen meteen een besluit: ik zal de chemo sneller af zijn en donderdagavond voor coupe bros gaan. Ik piekerde me suf hoe dat praktisch moest gaan gebeuren: langs de kapper (en haar kassa) passeren, bij die lieve vriendinnen die hun knipvaardigheden aanboden of gewoon thuis door de man? Dat de man dan mijn haar bijeen moet vegen, vindt hij niet erg, dus we kozen uiteindelijk optie 3. Maar dan maakt woensdag plaats voor donderdag en vastberadenheid voor twijfel. Ik haal de brochures van de behandeling er terug bij en check. Hoe staat het verwoord? Je kan je haar verliezen of je zal je haar verliezen? Dubbelcheck. Je zal . Als de tondeuse donderdagavond akelig dichtbij komt, wil ik terugkrabbelen. Van uitstel komt geen afstel in deze situatie, dus daar vallen de eerste lokken al op d

Eerste chemo

Schaapachtig. Ik gok dat de oncologisch hoofdverpleegkundige mijn blik tijdens haar uitleg als 'schaapachtig' zou benoemen. We werden, een week voor het aanvatten van de chemo, ingewijd in de werking van het oncologisch dagcentrum en het praktische verloop van de chemosessies. Een stapel infobrochures lagen voor onze neus. Ze overliep zowat elke mogelijke nevenwerking die de chemo kan hebben (en geloof me, het zijn er veel!) en welke lapmiddeltjes kunnen helpen om die te minimaliseren. Het leek op dat moment nog zo-ver-van-mijn-bed dat ik haar aanstaarde bij al die info. Heel wat mogelijke nevenwerkingen, slechts één zeker door epirubicine: haarverlies. A lucky few heeft amper last van de chemo. Aan het andere uiteinde zitten de patiënten die zo goed als elke bijwerking ervaren. De grote hoop zit daartussen. We stapten buiten met een reeks voorschriften voor medicatie tegen misselijkheid om thuis in te nemen indien de premedicatie onvoldoende zou helpen. Ze maande me aan die

Weekendje weg

Ik ga op reis en neem mij … mijn kersverse borst. Het went erg vlug om slechts 1 borst te hebben en eentje in een doosje. Toch moet ik bij het inpakken de klik maken dat iets extra mee in de valies gaat. We hebben last minute een weekendje Sunparks van vrijdag tot en met maandag geboekt vooraleer de chemo van start gaat. Zalig weer, goed gezelschap, even lijkt het alsof ik geen kanker meer heb. Hoewel … dat kankerduiveltje beheerst onbewust mijn gedachten. Op zondag rijden we met dochter en vriendinnetjes naar Antwerpen voor een K3-optreden. Ik overschouw de Lotto Arena van bovenaf en stel me de vraag: één op acht, hoeveel mama's of oma's met borstkanker zitten hier? Net zoals zwangere vrouwen overal zwangere vrouwen gaan zien, spot ik nu een vrouw met chemosjaaltje zittend op een bankje in de zon. Of zie ik daar in het zwembad nu geen bikini uit de nieuwe collecte prothese-badmode van Amoena? Zou die mevrouw ook … ?  Ik ben opeens ingewijd in een wereld die mij voordien onbek

Poortkatheter

“Ik geef de bewaardoos mee. Als je even je borst niet draagt, kun je hem dan in het bedje leggen.” Ik schiet in de lach. Ik ken er twee die dat grappig gaan vinden, dat mama's borst ook in bed moet. We zijn nu 4 april, vijf weken na de amputatie en ik heb een afspraak in een speciaalzaak voor borstprotheses en alles dat daarbij komt kijken. Op de tweede dag na de operatie krijg je een voorlopige, zachte prothese. Na 5 a 6 weken, wanneer het litteken genezen is, kun je een 'echte' prothese uit silicone gaan halen. Het is een vak apart, maar de dame in de winkel ziet door haar jaren ervaring haast op zicht welke maat en vorm ik nodig heb. Ik krijg mijn nieuwe borst direct mee. De kinderen willen natuurlijk eens kijken en de zoon merkt wijselijk op dat er nu een tepel opstaat. Inderdaad, op de zachte prothese niet. De jongeheer blijkt een kenner. De dame in de winkel moet me helpen aan- en uitkleden voor het passen van de prothese. Gisteren werd namelijk de poortkatheter ge

Mijn tumor en ik

Pas 3 weken na de operatie, op 23 maart, zien we de oncologe terug voor de bespreking van het pathologisch onderzoek en het volledige behandelplan. Tijdens de wondzorgsessies druppelden al wat resultaten van het onderzoek op het weggenomen weefsel door: er zijn 18 lymfeklieren uit mijn oksel weggenomen en 3 waren er aangetast. De tumor was geen 6 cm groot, maar 'slechts' 4,5 centimeter. Daarnaast is er wel nog een tweede aparte tumor gevonden van 2 mm. Ze zijn beiden hormoongevoelig. Nu we deze info al kennen, gaan we er vanuit dat er geen verrassingen meer uit de bus zullen komen, maar toch stijgt de stress naarmate de consultatie dichterbij komt. Wie weet is die kleine tumor wel HER2 positief én dus een ander type dan de grote broer én is die agressiever én is het die tweede die zorgde voor de uitzaaiingen naar de okselklieren en en en en en ... De gedachtenmolen draait op volle toeren. De oncologe neemt uitgebreid de tijd om het verslag te overlopen. Ik wil elk detail begri

Sterrenmeisje

In de top 5 van veelgestelde vragen staat "Vind je het erg dat je borst geamputeerd is?". Neen, ik vind dat niet erg. Wel moeilijk vind ik dat het mijn keuze niet was. Ik zei bij het horen van de diagnose meteen dat ik een amputatie wou (hoe sneller, hoe liever de hele boel eraf). Echter,  borstsparend opereren was geen optie. Het gezwel was te groot of mijn borst te klein, het is maar hoe je het bekijkt. Ik kon met andere woorden niet zelf kiezen voor de amputatie. De oncoloog en radiotherapeut kozen voor mij. En net dat maakt het moeilijk. Op zich kan ik er best wel mee leven om met een borst door het leven te gaan. Het was nodig. Punt, andere lijn, of zoiets. Of ik ooit een reconstructie wil? Geen flauw idee. Eerst overleven. Wat mij, en de man ook natuurlijk, veel meer dan die amputatie aangegrepen heeft, is een van de gevolgen die deze hormoongevoelige kanker voor ons heeft. De gezinsuitbreiding waar we zo van droomden, zit er niet meer in. De oncologe legt uit dat in

Lymfestrengen: eufemisme voor lymfekrengen

Terug thuis is het opletten geblazen met de rechterarm. Ik ben de eerste dagen behoorlijk beperkt in mijn bewegingen en af en toe moet de man mij komen helpen met aan- en uitkleden. De meeste huishoudelijke taken lukken al, behalve poetsen en strijken (maar gelukkig is daar dan de oma). Een dikke week na de operatie durf ik voorzichtig fietsen en autorijden. De kine start op. Het 'normale' leven hervat zich en ik kan nu nog prima verbergen dat ik een kankerpatiënte ben. Mensen reageren nog altijd vol ongeloof als ze het nieuws vernemen (Maar jij fietst hier toch gewoon rond?). Ik moet regelmatig naar Gasthuisberg voor de wondzorg. Er blijft zich heel wat wondvocht opstapelen ter hoogte van mijn oksel en dat voel ik. De verpleegkundigen mogen niet puncteren, daarvoor komt een oncoloog langs. De eerste keer op wondzorg, een week na de operatie, voelt de oncoloog in mijn oksel. "Soepel, geen strengen", zegt ze tegen de verpleegkundige. Ik sla er geen acht op, want o

De operatie

Nu de eerstvolgende stap in het behandelplan duidelijk is, wacht mij ... wachten. Het zijn 2 vreemde weken tussen de laatste consultatie en de operatie, stilte voor de storm. Velen noemen het vechten tegen de kanker, maar het voelt eerder als een tsunami. Het is niet vechten, het is overspoeld worden, af en toe boven komen om naar lucht te happen om dan weer opnieuw meegesleurd te worden en alleen maar te hopen dat je ooit, ergens op een stuk wrakhout kunt klauteren, overeind blijft en letterlijk niet 'hervalt'. Desondanks kan ik de afgelopen weken terug adem halen, zo voelt het althans. Na de helse week van wachten op het nieuws over metastasen, zie ik het positiever in: opereren, nabehandelen en klaar. Alleen die okselklieren baren me nog wat zorgen. Dinsdag 28 februari om 11u worden we in het ziekenhuis verwacht voor de opname. Er staan een paar vooronderzoeken gepland om de schildwachtklier op te sporen. Tijdens de operatie snijden ze deze klier weg en onderzoeken ze d

De kindjes mee in het verhaal ...

Wanneer leggen we het uit aan de kindjes ? En hoe? De man en ik zitten op dezelfde golflengte : meteen en open kaart spelen, weliswaar op kindermaat. Zodra de resultaten van de biopsie duidelijkheid brengen, leggen we uit dat er een bolletje met slechte cellen in mama's borst zit. De dokter moet nu veel foto's nemen om te weten hoe groot het bolletje is en waar het zit. "Moet je borst er dan af, mama?" vragen ze meteen. Als ik aangeef dat dat mogelijk is, vinden ze dat hilarisch! “Eén borst, mama, dan heb je nog maar één borst!” Het voelt wat raar aan, maar tegelijk zijn we opgelucht met deze zichtbaar relaxte reactie. Na de onderzoeken en de tweede consultatie in het borstcentrum leggen we uit dat de borst er inderdaad af moet. We geven stapje per stapje wat extra info. In het ziekenhuis, na de operatie, vertellen we dat het bolletje nu weg is, maar dat mama vele malen terug naar het ziekenhuis moet om extra medicijntjes te krijgen die ervoor zorgen dat ik geen

Afleiding

“U kunt gratis koffie of thee verkrijgen aan het onthaal.” Het rolt vele keren voorbij op de schermen in het Borstcentrum terwijl we in de wachtzaal zitten. Gratis koffie krijgen bij de dokter, dat kan maar weinig goeds voorspellen, bedenk ik me. De man, expert in relativiteit en relativeren, voorspelt eerder lang wachten. Hij krijgt gelijk. We maken kennis met de oncologe die mij zal opvolgen en met een aantal van haar collega's. Ze overloopt de resultaten van de biopsie. Voor ze een behandelplan kunnen opstellen, zijn er een aantal bijkomende onderzoeken nodig, in de eerste plaats om metastasen in de rest van het lichaam uit te sluiten. Wordt het een curatieve, adjuvante of palliatieve behandeling? Een ding stel ik meteen duidelijk aan de oncologe : ik wil ab-so-luut geen overlevingskansen en kans op herval horen. De komende dagen worden een echo van de lever, RX van de longen, mammografie en MRI van de borsten en ten slotte een botscan ingepland. Er wordt meteen bloed gen

Had je iets gevoeld?

Zaterdagavond 4 februari. "Ik volgde onlangs een interessante cursus rond borstkanker", zegt een vriendin. We zitten in Gent te tafelen met de vriendinnen uit het middelbaar en filosoferen over het leven en over het 'ouder worden'. Niet alleen mensen uit de generatie(s) boven ons worden getroffen door die vreselijke ziekte, maar stilaan sluipt kanker onze generatie binnen en dat stemt tot nadenken. De vriendin, een vroedvrouw die een postgraduaat lactatiekunde volgt, zet haar verhaal verder: "Bij borstkanker denkt iedereen aan een knobbeltje in de borst, maar vaak zegt het uitzicht of de vorm van je borsten veel meer, zeker als je bepaalde bewegingen uitvoert als bijvoorbeeld je armen omhoog in de lucht steken. Als er dan iets verandert aan de vorm van je borst, is dat meestal een teken aan de wand." Ik trek wit weg en hakkel nog: "Wat bedoel je dan juist met verandering van vorm?" Het antwoord hoef ik eigenlijk niet te weten, ik weet het name