één op acht

Sommige vragen krijg ik regelmatig voorgeschoteld, vandaar, speciaal voor jullie: "Radiotherapie krijgen, hoe gaat dat eigenlijk?". Een verslag van uw reporter ter plaatse. Maandag 2 oktober 2017 12u30 Rond Gasthuisberg zijn ze al maanden aan het werken, onder andere aan een nieuwe parking voor de spoedafdeling en de dagcentra oncologie. Ik volg onzeker de nieuwe route naar de parking en vraag me af of ik wel juist rijd. Ik blijk niet de enige. De auto voor me probeert te keren net voor de slagbomen van de parking. Ik herken een verpleegkundige van de afdeling radiotherapie die al het gerij aan de ingang gade slaat. Hier moet het wel zijn. 12u40 Na een goede 5 minuten doorstappen bereik ik de afdeling, maar een echte verbetering voor de niet zo mobiele mensen vind ik dit toch niet. Ik hoop dat de korte, rechtstreekse route naar de afdeling nog onder constructie is. Ik word 'bestraald' onder toestel 2 en leg mijn afsprakenlijst in het rode bakje aan de verp

En dan is het zover: de laatste chemo. Aan alle liedjes komt een eind, ook aan de niet zo mooie. Zestien chemobeurten, 20 weken in totaal. De man en de kinderen vergezellen me, die 22e augustus. De kinderen kijken niet raar op van de omgeving. Het beeld dat we hen van het ziekenhuis en de chemosessies geschetst hadden, wijkt blijkbaar niet af van de realiteit. Om de tijd te doden, spelen we wat gezelschapspelletjes. Algauw liggen de bootjes van Zeeslag in het rond en lijkt een viertal uur wachten toch iets te lang. De man neemt de kinderen mee voor een wandelingetje. De verpleegkundige die me moet 'afkoppelen', neemt de kinderen nadien mee op sleeptouw. "Wie wil mij helpen?" De zoon schudt heftig van nee, de dochter aarzelt wat, maar als ze ziet dat ze handschoentjes aan krijgt en echt een spuitje mag leegspuiten in mama's draadjes, wordt ze enthousiast. Uiterst geconcentreerd dient ze de laatste zorgen toe onder het alziend oog van de verpleegkundige. Echt mooi